کربلا در طول تاریخ سمبل احیای اسلام در قلب ها بوده است و یاد و خاطره شهدای آن در قلوب مسلمانان با همه تفاوت های فرقه ای و مذهبی، زنده است. وكربلا معنایی است پیوسته در میانه همه دوران ها. از این رو خاطره کربلا باید با مصادیق زیر پیوندی وثیق داشته باشد: احیای اسلام، محافظت از قرآن کریم و سنت شریف و نیز آراسته شدن به اراده ای محکم برای احقاق حقیقت و ابطال باطل و منتشر ساختن عشق. از این رو ، کربلا به عنوان سمبل اتحاد میان مسلمانان در زیر پرچم اسلام جهت رسیدن به تمدن نوین اسلامی به شمار می آید.
سالگرد اربعين امام حسين (ع) و اصحاب شهیدش، خود یکی از راه های تثبیت قواعد عشق در مفهوم والای آن می باشد که این امر در مرحله عملیاتی شدن با اندیشه و قلبی متحد در راه پیشرفت اسلام تبلور می آید.
و ای کاش ما تراژدی كربلا را نقطه عطفی برای تجدید نظر ، تأمل و تدبر در امور بدانیم و اندیشه ی خود را گام به گام پیش ببریم. به همین شکل است که وفاداری ما به تاریخ در زیباترین شکل خود تجلی می یابد. زیرا وفاداری فقط به این معنا نیست که انسان خود را در زنجیرهایی از اندوه گذشته محبوس نماید بلکه باید خود را از حد این اندوه فراتر برده تا در مقابل مصائب و سختی هایی که وی را فرا گرفته مقاومت نماید.
امام حسین (ع) از غم و اندوه خود پیشی گرفت درست در شرایطی که این غم ها می توانستند او را در سیلاب خود غرق کنند و این در حالی بود که امام حسین (ع) با چشمان خود می دید که چگونه مرگ؛ پسران، برادران، برادرزاده ها و همراهانش را یکی پس از دیگری درو میکند ؛ ولیکن امام با قدرت اراده و صلابتی بی نظیر جنگید، تا اینکه به شهادت رسید.
خداوند متعال ما را از وفاداران حقیقی امام حسین(ع) قرار دهد. وی نسبت به جدش و پدرش و نیز نسبت به آموزه های قرآنی، نبوی وفادار بود و همه چیزش را در این راه داد تا بزرگترین رخداد بشری را رقم زند.
حسین(ع) ستاره ای درخشان در آسمان تاریکی ها و سایه سار گرمای صحرا ها برای پناهجویان و آب خنک و گوارای تشنگان معرفت است.
و پاسخ مردمی که حسین (ع) می خواست ایشان را هدایت و ارشاد کند و آنها را از گمراهی و شقاوت نجات دهد، جز عیب جویی و امتناع نبود و آن مردم امام را به حال خود رها نکردند بلکه با او به دشمنی برخواستند و با جنگ با حسین(ع) به جنگ با خدا و رسول خدا شتافتند! تا بالاخره با چشم خود تباهی آرزوهایشان را دیدند و در دره فلاکت سقوط کردند تا پاداش جرائم خود را که کوهها از حمل آن ناتوان بودند را بر دوش بکشند.
درود بر حسین(ع) امام نیکوکار و آن معیار مطهر، به درستی که در زندگی اش، با دنیا انس نگرفت زیرا جوهری غیر از جوهر دنیایی در او بود و سپس از آن کوچ کرد درست همانند رؤیای شیرینی که سریع انسان را ترک میکند. وجودش تجلی زیبایی دنیا بود و رفتنش انگار قیامت بود زیرا همه چیز بعد از رفتنش به لرزه در آمد.
درود بر کسی که قلبش از شفقت و دلسوزی آکنده است، و درود بر قلبی که از محنت بیچارگان، گمشدگان یتیمان در امت اسلامی رنج می کشد. پس این مقام والا و این برتری، گوارای چنین وجودی باد.
حجت الاسلام مدنی نژاد
حسن باقری
